Sorkwity to mazurska wieś z bardzo długą historią sięgającą czasów średniowiecznych, w których to posiadała duże znaczenie strategiczne. W miejscu, w którym dziś stoi Pałac, niegdyś znajdowała się pruska strażnica. Początkowa nazwa pochodzenia pruskiego brzmiała Sarkewite i oznaczała „sargas”, czyli wartownik i „wieta”, czyli miejsce.
Sorkwity przekazane zostały w 1379 roku przez Wielkiego Mistrza Winrycha von Kniprode jako dobra rycerskie braciom Chrystianowi i Ottonowi von Oelsenom. Wykorzystując naturalny charakter obronny tego terenu, brat zakonny Hans von Oelsen zdecydował za czasów panowania Krzyżaków o wybudowaniu drewnianej strażnicy strzegącej Sorkwity przed atakami Litwinów.
W połowie XV wieku dobra przeszły na własność rodu von Schliebenów, dzięki którym w latach 1593 – 1607 powstał nad brzegiem jeziora Gielądzkiego murowany kościół, prawie sto lat później kilkakrotnie przebudowany. W latach 1701-1712 stanęła tam również wieża w gotyckim stylu. Wspomniany kościół posiada pięknie zdobiony ołtarz powstały w 1715 roku, barokową ławkę kolatorską z pierwszej połowy XVIII wieku, kazalnicę wykonaną w 1694 roku przez rzeźbiarza Riga z Królewca, a także konfesjonał ręcznie rzeźbiony. Przed kościołem mieści się obelisk ku czci urodzonego w Sorkwitach Jana Fryderyka Goerke (1750-1822), będącego założycielem służby zdrowia w armii pruskiej oraz grobowiec z piaskowca pastora Krügera zmarłego w roku 1737.
Majątek Sorkwity był w posiadaniu majętnych rodów niemieckich, a w okresie 1750-1804 był własnością polskiej rodziny Bronikowskich. Nowy dwór powstał w Sorkwitach w roku 1788 dzięki majorowi huzarów Janowi Zygmuntowi Bronikowskiemu von Oppeln. Następnie przyszła kolej na ród Mirbachów, którzy nabyli dobra w roku 1804. Majątek sorkwicki zawdzięczał rozwój Juliuszowi Ulrichowi von Mirbach. Pałac wybudowano w latach 1850-1856, w czasie gdy architekci niemieccy zafascynowani byli neogotykiem. Tak więc styl pałacu nawiązywał do zamków gotyckich, co przejawiało się zróżnicowaną bryłą, licznymi wieżyczkami, krenelażami i sterczynami, które winny sprawiać wrażenie warownych siedzib. Zarówno pałac jak i budynek dawnej wozowni w kształcie wieży warownej z basztami na narożach spełniały te architektoniczne założenia.
Pałac został spalony w czasie pierwszej wojny światowej, nocą z 26 na 27 sierpnia 1914, gdy armia Samsonowa po kilku dniach pobytu w pałacowych murach, podpaliła budynek w przeddzień klęski pod Olsztynkiem. Zniszczeniu uległo całe umeblowanie, ogień nie oszczędził także zgromadzonych tam zbiorów. Jak donoszą historycy, ocalały jedynie mury magistralne. 75-letni wówczas Hrabia Mirbach zapisał ocalały majątek bratankowi, baronowi Bernardowi von Paleske. Nowy właściciel zrekonstruował rezydencję w latach 1922-1923, bazując na jej pierwowzorze. Sorkwity i Pałac pozostawały własnością rodziny von Paleskich do 1945 roku, będąc miejscem spotkań pruskich i niemieckich polityków.
II wojna światowa oszczędziła Pałac, grabieży uległo jedynie wyposażenie wnętrz. Po wojnie Pałac przejęło tamtejsze Państwowe Przedsiębiorstwo Rolne, natomiast od 1957 roku jego zarządzaniem zajął się warszawski Zakład Maszyn Rolniczych „Ursus”. W roku 1998 Pałac stał się prywatną własnością.
Kontakt pod nr telefonu (89) 742-81-89, fax (89) 742-82-51